EN 17092 to europejska norma bezpieczeństwa określająca wymagania dotyczące wydajności i testowania odzieży ochronnej dla motocyklistów. Jej głównym celem jest zapewnienie, że ubrania motocyklowe — takie jak kurtki, spodnie czy warstwy bazowe — oferują niezawodny poziom ochrony w razie wypadku, zwłaszcza przed ścieraniem, rozdarciem i uderzeniami. Istnieje 5 klas ochrony: Klasa AAA: Najwyższy poziom — odpowiednia do jazdy z dużą prędkością lub wyścigów. Zapewnia maksymalną ochronę przed ścieraniem i uderzeniami. Klasa AA: Zrównoważona ochrona do turystyki lub codziennej jazdy. Klasa A: Lżejsza odzież, nadal ochronna, przeznaczona do jazdy miejskiej lub rekreacyjnej. Klasa B: Odporność na ścieranie bez ochraniaczy — do środowisk o niskim ryzyku. Klasa C: Ubrania zaprojektowane do utrzymywania ochraniaczy na miejscu, ale oferujące minimalną samodzielną ochronę (np. koszulki lub legginsy bez odporności na ścieranie).

EN 17092, europejska norma dotycząca odzieży ochronnej dla motocyklistów, nie tylko określa poziomy ochrony, ale także wprowadza system stref, definiując, które części ciała powinny być chronione w zależności od ryzyka urazu podczas wypadku. Ten podział pomaga producentom projektować odzież, która zapewnia ochronę tam, gdzie jest to najbardziej potrzebne, gwarantując równowagę między bezpieczeństwem, komfortem i funkcjonalnością. Ciało dzieli się według EN 17092 na trzy główne strefy: Strefa 1, Strefa 2 i Strefa 3. Strefy te odpowiadają różnym poziomom ryzyka podczas upadku lub poślizgu i podlegają różnym wymaganiom, szczególnie w zakresie odporności na ścieranie, rozdarcia oraz wytrzymałości szwów. Strefa 1 obejmuje obszary o najwyższym ryzyku, które najprawdopodobniej zetkną się z podłożem jako pierwsze lub będą narażone na największe tarcie podczas poślizgu. Zazwyczaj są to łokcie, ramiona, kolana i biodra. Odzież musi zapewniać najwyższy poziom odporności na ścieranie i często jest wzmacniana ochraniaczami oraz wyjątkowo wytrzymałymi materiałami. Strefa 2 obejmuje obszary przylegające do Strefy 1, takie jak zewnętrzne części ramion, ud i boki tułowia, które również mogą być narażone na ścieranie, ale z nieco mniejszym ryzykiem uderzenia. Te miejsca wymagają solidnych materiałów, ale mogą oferować nieco większą elastyczność lub wentylację niż Strefa 1. Strefa 3 to obszary o najniższym ryzyku, takie jak wewnętrzne części ramion, ud oraz klatka piersiowa czy plecy, które rzadziej mają bezpośredni kontakt z nawierzchnią drogi. Te strefy pozwalają na stosowanie lżejszych, bardziej oddychających materiałów, zwiększając komfort bez kompromisów w ogólnej strategii ochrony.