EN 17092 is een Europese veiligheidsnorm die de prestatie- en testvereisten definieert voor beschermende kleding voor motorrijders. Het belangrijkste doel is om ervoor te zorgen dat motorkleding—zoals jassen, broeken en basislagen—een betrouwbaar beschermingsniveau biedt bij een val, vooral tegen schuren, scheuren en impactkrachten. Er zijn 5 beschermingsklassen: Klasse AAA: Het hoogste niveau—geschikt voor hoge snelheden of racen. Biedt maximale bescherming tegen schuren en impact. Klasse AA: Gebalanceerde bescherming voor toertochten of algemeen gebruik op de weg. Klasse A: Lichtere uitrusting, nog steeds beschermend, ontworpen voor stedelijk of casual gebruik. Klasse B: Alleen slijtvast, zonder impactbeschermers—bedoeld voor situaties met een laag risico. Klasse C: Kledingstukken bedoeld om protectoren op hun plaats te houden, maar bieden minimale zelfstandige bescherming (bijv. protectieshirts of leggings zonder slijtvastheid).

EN 17092, de Europese norm voor beschermende motorkleding, stelt niet alleen prestatieniveaus vast, maar introduceert ook een zonesysteem om te bepalen hoe verschillende delen van het lichaam beschermd moeten worden op basis van het risico op letsel bij een val. Dankzij deze zones kunnen fabrikanten kleding ontwerpen die de bescherming concentreert waar dat het hardst nodig is, met een optimale balans tussen veiligheid, comfort en functionaliteit. Het lichaam wordt volgens EN 17092 verdeeld in drie hoofdzones: Zone 1, Zone 2 en Zone 3. Deze zones vertegenwoordigen verschillende risiconiveaus bij een val of schuiver en kennen uiteenlopende eisen, met name wat betreft slijtvastheid, scheurweerstand en naadsterkte. Zone 1 omvat de gebieden met het hoogste risico, die het eerst de grond raken of de meeste wrijving ondervinden tijdens een schuiver. Dit zijn doorgaans de ellebogen, schouders, knieën en heupen. Kleding moet hier de hoogste slijtvastheid bieden en is vaak extra verstevigd met protectoren en duurzame materialen. Zone 2 betreft de zones naast Zone 1, zoals de buitenkant van de armen, dijen en zijkanten van de romp, die ook aan slijtage blootstaan maar met iets minder impactkans. Hier zijn sterke materialen vereist, maar is er vaak meer flexibiliteit of ventilatie dan in Zone 1. Zone 3 omvat de gebieden met het laagste risico, zoals de binnenkant van de armen, binnenkant van de dijen en borst of rug, die minder snel direct contact maken met het wegdek. In deze zones mogen lichtere, ademende materialen gebruikt worden, wat het comfort vergroot zonder de totale bescherming in gevaar te brengen.